Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στο δρόμο, στο σπίτι, στο ραδιόφωνο…,στήν τηλεόραση . Και να θέλεις να ξεφύγεις δε μπορείς.
Το πνεύμα των Χριστουγέννων θα σε ξετρυπώσει όπου κι αν κρυφτείς. Ο κόσμος στολίζει τα σπίτια του ώστε να μοιάζουν με το σπίτι του Αγ.Βασίλη, τα μελομακάρονα πάνε κι έρχονται, οι γυναίκες ψωνίζουν ρούχα για το ρεβεγιόν και ο υποτιθέμενος φέτος 13ος μισθός (μόνο 13ος δέν ηταν ) θα κάνει και πάλι φτερά με τούτα και με ‘κείνα.
Να πω τώρα ότι δεν ήμουν φαν των Χριστουγέννων ; Ψέματα θα πω. Ήμουν και παραήμουν. Μα τώρα το μετάνιωσα, δεν έχω το δικαίωμα ; Δεν θέλω ούτε δώρα, ούτε πολύχρωμα φωτάκια παντού, ούτε ένα σκασμό φαϊ, ούτε τραγούδια του στυλ «Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ευτυχισμένα δε γίνονται καρδούλα μου χωρίς εσένα… Αφού «δε γίνονται , δε γίνονται χωρίς εσένα » άστα να ριμαδοφύγουν και να προσπεράσουν τα άτιμα, τί μας το θυμίζεις κάθε τρείς και
λίγο και ..................
σταματημό δεν έχεις όπου σταθώ και όπου βρεθώ; Λες και ξαφνικά θα ξεχάσουμε όλα μας τα προβλήματα και θα πατήσουμε ένα κουμπί και ξαφνικά η διάθεση θα κάνει στροφή 180 μοίρες. Μα είναι δυνατόν; Σκέφτεται κανείς όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να γεμίσουν το γιορτινό τραπέζι με τα απαραίτητα; Αυτούς που δεν έχουν καν τραπέζι γιατί δεν έχουν καν σπίτι; Αυτούς που έχουν και σπίτι και τραπέζι αλλά δεν έχουν καμία απολύτως συντροφιά για να περάσουν τις «Άγιες –και καλά– μέρες»; Και είναι τόσες πολλές οι κατηγορίες των ανθρώπων που υπομένουν αυτήν την πίεση της ασταμάτητης προβολής των γιορτών που το κάνει ακόμα πιο μελοδραματικό.
Δεν θέλω να γίνω υπερβολική γιατί κι εγώ συνήθιζα να χαίρομαι τις μέρες αυτές, να αγοράζω δώρα για τους αγαπημένους μου και να αποχαιρετάω, με αισιοδοξία για το μέλλον, το έτος που αποχωρούσε λέγοντας χιουμοριστικά «κάθε πέρσι και καλύτερα». Μα όσο μεγαλώνω κουράζομαι και η ελπίδα μπορεί να πεθαίνει τελευταία αλλά αρχίζει και μειώνεται δραματικά. Και είναι δύσκολο να πρέπει να χαίρεσαι αναγκαστικά τις μέρες αυτές όταν πραγματικά δε βρίσκεις ένα λόγο που θα σου φέρει αυτή τη χαρά στο βλέμμα, στο χαμόγελο. Είναι δύσκολο αυτή η γνωστή και αναπόφευκτη γλυκιά μελαγχολία των Χριστουγέννων να μην μετατραπεί σε πικρή και αδιάκοπη μελαγχολία και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά «των Χριστουγέννων». Βέβαια, αχάριστη να μη με πεις γιατί αντιλαμβάνομαι την πλεονεκτική θέση στην οποία έχω στρογγυλοκαθήσει, αφού ούτε άστεγη είμαι, ούτε άρρωστη,(πρός τό παρόν ..) και με όλα τα υλικά αγαθά που χρειάζομαι.
Μα έχουν τα υλικά αγαθά αυτήν την ανυπολόγιστη αξία που ζητάμε; Όχι, μόνο υπολογίσιμη έχουν. Και νομίζω η ανθρώπινη ψυχή δεν τρέφεται με τα υπολογίσιμα. Ψάχνει αυτό το κάτι που σίγουρα δεν είναι υλικό αγαθό για να το ζητήσεις δώρο και σίγουρα δεν μπορεί κανένα πνεύμα των Χριστουγέννων να σου το φέρει. Όμως όπως είπα και πριν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, γι’ αυτό θα την κάνουμε και φέτος την ευχή μας….
Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει.
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι.
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει.
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή .
Κι όποιος είπε "και του χρόνου".
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος .
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος .
Και πες το μου κι εσύ.
Ετσι λοιπόν ....Εύχομαι στον καθένα σας να αποκτήσει ότι πραγματικά έχει ανάγκη και λαχταράει η ψυχή του…
Επιστροφή στην αρχική σελίδα.
Διαβάστε περισσότερα...
