Απλά να ξαποστάσω θέλησα, να γείρω το κεφάλι μου στο στήθος σου και να σταματήσω να αναπνέω. Μα εσύ άρχισες να τρέχεις... Δεν κατάλαβα γιατί. Έψαχνες να με βρεις ή μήπως έψαχνες τον πιο μακρυνό δρόμο ν’ ακολουθήσεις; Άρχισες να τρέχεις... Και τα πέπλα σου ανασηκώθηκαν, μερικά ελευθερώθηκαν και χόρεψαν τον χορό της πτώσης τους αργά, μελωδικά, ήρεμα, σαν φτερά αγγέλου που
παρασύρθηκαν από έναν τρεμάμενο άνεμο...
Ξεμάκρυνες πολύ και η ανάσα σου, βαριά, ψέλλισε λέξεις μυστικές, όμως τις ήξερα καλά πριν καν τις δω να τρέχουν... Μα έτσι όπως ξεμάκραινες και λίγο πριν χαθείς κατάφερα και σε είδα για μια φορά γυμνή. Και άγγιξα τη σάρκα σου, μια σάρκα απαλότερη ακόμα κι απ’ τα γένια του ίδιου του Θεού. Και κάηκε ολόκληρος ο κόσμος μου από ένα άγγιγμα απλό.
Τελικά είναι ο έρωτας μιά ουτοπία .. μιά φυλακή ?? η ένα όνειρο ??? Και ύστερα πια χάθηκες... Τα πέπλα τα πεσμένα γύρεψα μες στο πάρκο μου. Τα σήκωσα, τα ένιωσα, τα μύρισα... Και τότε σ’αναγνώρισα να τρέχεις πάλι μπρος μου... Σαν ένα περαστικό χαμόγελο πάνω από τα χείλη μου... Σαν σκέψη που φωνάζει ματώνοντας τις λέξεις με έρωτα... Σαν ανάσα καυτή που λιώνει το σκοτάδι χωρίς καν να το κάψει... Σαν τον ίδιο τον Θάνατο που ήρθε ν’αναστήσει χαμένα δάκρυα ευχών... Σαν την Ελευθερία που δεσμεύει το μυαλό, τη καρδιά και τη ψυχή με δεσμά κόκκινα... Πιο κόκκινα απ’ τα πέπλα σου... Και τότε πια ξαπόστασα... Στού έρωτα σου τήν ελευθερία" ...
Επιστροφή στην αρχική σελίδα.
Διαβάστε περισσότερα...
