Οταν τό μέσα μου "ανταριάζει" ..οταν μέ πιάνει μιά
αγανάκτηση ..οταν θέλω νά φωνάξω...καί η φωνή ..κομπιάζει ..
Οταν θέλω νά χαμογελάσω.. καί "εσύ" μέ κοιτάς....
σάν νά έχω κάνει "εγκλημα"....
τότε ..πιάνω τό μολύβι....καί γράφω σέ ένα χαρτί ....."Αναλόγίστηκες ποτέ πόση απελπισία κουβαλά η ψυχή ...
πόσες εξορίες συνειδητά στημένες σέ έρημα τοπία ....
Τή γνώρισα .....
Είχε πάντα σκούρο χρώμα...
άν καί μέ τά χέρια τήν έβαφα πορτοκαλί ,
έτσι , γιά νά δίνει μιά ψευδαίσθηση χαράς...
Υστερα γκρέμιζα τούς τοίχους...
γιά νά σεργιανίσουν τά όνειρα ....
πρίν γίνουν "παρελθόν" ...
σέ ατελείωτο "σημερα" ..
σέ διωγμένο "άυριο" ..
σέ λεηλατημένο "χθές"
Δέν μπορεί ...κάπου στήν διαδρομή θά υπάρχει τό Φώς ...
Δέν μπορεί .. κάπου .. Θά τό δώ ..!!
(απ τό παλιό τετράδιο).
Καλή σας εβδομάδα ..
Επιστροφή στην αρχική σελίδα.
Διαβάστε περισσότερα...
