Μιά "Μεγάλη βουτιά" πρός τά πίσω .

10 σχεδόν χρόνια πρίν ..

Τόν Ιούλιο του 1999 στήν ηλικία τών 34 χρόνων μου ,μέ επισκέφθηκε ο Καρκίνος τού Μαστού ,τό σίγουρο
είναι πώς μιά τέτιου είδους επίσκεψη  φυσικά δέν τήν ηθελα καί κυρίως δέν τήν φανταζόμουν οτι θά μπορούσε νά συμβεί σέ μένα , βασικά πιστέυω οτι κανείς δέν τό φαντάζεται οτι μπορεί νά συμβεί στόν εαυτό του.

Μόλις λοιπόν μού τό ανακοίνωσε Ο Ογκολόγος μου (ο 3ος κατά σειρά πού πήγα ..ευτυχώς δέν ακολούθησα τίς απόψεις τών 2 προηγούμενων, (μπορεί νά αναφέρω αργότερα τά "κωμικοτραγικά" πού μού είπαν μετά από μία απλή εξέταση ψηλάφισης ουτε κάν ενός Υπέρηχου ....) Οσες/Οσοι από εσάς εκεί έξω έχετε τήν ατυχία νά σάς επισκεφθεί ο καρκίνος οποιουδήποτε είδους ΠΟΤΕ νά μήν μείνετε μόνο στήν πρώτη γνώμη τού ενός γιατρού ,μήν φοβηθείτε νά πάρετε καί μία δέυτερη η καί μία τρίτη γνώμη συζητήστε μαζί τους είναι υποχρεώμένοι νά συζητήσουν μαζί σας, γιά τήν δική σας ζωή πρόκειται εξ'άλλου.

Η ασθένεια αυτή δυστυχώς τώρα τελευταία έχει γίνει πολύ συχνή αλλά παραμένει πάντα εξειδικευμένη καί ΟΧΙ συνηθισμένη οπως μιά πιθανή οποιαδήποτε άλλη.

Αρα καί η αντιμετώπιση της δέν θά πρέπει νά είναι συνηθισμένη καί κυρίως όχι τού τύπου .."Λόγια Γιατρού: Εχεις έναν Ογκο .. ε ...Θά τόν βγάλουμε καί Θά είσαι μία χαρά "καί εκεί σταματάει η κουβέντα .. (γιατρός..σκέφτεται από μέσα του ..." Ελα,νά τελειώνουμε ,καί μέ σένα νά πάμε καί γιά άλλους).

Πιστέψτε με έχω ακούσει πολλα τέτοια συναφή ! Εδώ θέλω νά τονίσω οτι πρός Θεού δέν έχουν ολοι οι γιατροί τέτοιες στάσεις απέναντι στούς ασθενείς τους , αλλά υπάρχουν ομως δυστυχώς καί κάποιοι πού έχουν.

Μακάρι νά μήν πέσετε στούς τελευταίους, κάθε περίπτωση καρκίνου πού βιώνει ένας ασθενής είναι ξεχωριστή, οί θεραπείες καί τά φάρμακα μπορεί νά μοιάζουν στήν τεχνική εφαρμογή τους.

Οταν λοιπον μού ανακοίνωσε ο γιατρός μου οτι έχω έναν ογκο στόν δεξιό μου έξω τεταρτημόριο τού στήθους μου, κοντά στήν μασχάλη εκεί ακριβώς πού τό είχα ψηλαφίσει καί εγώ ,η πρώτη μου ερώτηση μετά από τό sok τών λίγων λεπτών ήταν .." Ο ογκος είναι κακοήθης ;; "Απάντηση: Αυτό θά τό ξερουμε μετά τό αποτέλεσμα τής βιοψίας πού θά κάνουμε κατά τήν αφαίρεση τού ογκου".

Σωστή απάντηση κατά τήν άποψή μου. (σχετικά μέ τόν τύπο τού ογκου μου θά αναφερθώ σέ επόμενες αναρτήσεις , μήν σάς κουράσω μέ πολλά απο τήν πρώτη φορά).

1)Χειρουργείο
Από εκείνη τήν στιγμή καί μετά ξεκίνησαν τά πάντα, τό χειρουργείο μου έγινε 3 μέρες μετά αφού έγιναν πρώτα ολες οί απαραίτητες εξετάσεις.

Δέν θά ξεχάσω ποτέ τήν πρώτη μου εμπειρία μέ τήν αξονική, μέ τήν προσθήκη σκιαγραφικού, καί τήν
δέυτερη μάχη μέχρι νά μού βρούν φλέβα, η πρώτη ήταν νωρίτερα μέ τά αρκετά μπουκαλάκια γιά τίς γενικές εξετάσεις.

Ενα θέμα  μέ τίς φλέβες μου τό είχα από μικρή, (λεπτές καί εσωτερικές).

Κάθε φορά πού τύχαινε νά πάω γιά νά μού πάρουν  αίμα, "Εφιάλτης στόν δρόμο μέ τίς φλέβες" (παράφράζω τόν τίτλο τής γνωστής ταινίας, εδώ  γελάμε).

Πού νά ηξερα τό τί θά επακολουθούσε στήν συνέχεια....

Ευτυχώς τό χειρουργείο μου πήγε πολύ καλά, άν καί κατά τήν έκβασή του ο γιατρός ένα μικρό "Θεματάκι" τό οποίο αντιμετώπισε ψύχραιμα από οτι μού είπε μετά.

Αποφάσισα νά τού κάνω μιά πλάκα μέ τήν πίεση μου πού ξαφνικά πήρε τόν κατήφορο επικίνδυνα μάλλον από κάποια πιθανή επιπλοκή τής νάρκωσης , αλλά μέ ντοπάρανε στά Red Bull (εδώ ξαναγελάμε μπλιάαααχχχ,τί χάλια γέυση καί αυτό πιά ,εμένα προσωπικά δέν μ,αρέσει καθόλου).

Καί έτσι πήρε τόν ανήφορο πάλι η "αποστάτησα" πίεση .
Ευτυχώς ο όγκος πού αφαιρέθηκε ήταν  σχεδόν 5 εκατοστά καί στό εξω πάνω δεξιά μέρος τού στήθους ,οπότε ο γιατρός προχώρησε σέ μερική ογκεκτομή καί όχι μαστεκτομή.- Τυχερή φάνηκα οπως αποδέιχθηκε στήν πορεία (μέχρι τώρα...) -, μέ ταυτόχρονη αφαίρεση 17 λεμφαδένων.

Τί δέν θά ξεχάσω από το Χειρουργείο αυτό ;; Στήν ανάνηψη τό Κρύο τήν ωρα πού άρχισε νά φεύγει η νάρκωση , φοβεροοοό κρύο από εσωτερικά τού σώματός μου πού προσπαθούσε νά έρθει στά "νορμάλ" του ..νά θέλω νά φωνάξω.. Κρυωωώνω..κάί νά είμαι τόσο μουδιασμένη από τήν νάρκωση, πού νά μήν μπορώ νά αρθρώσω λέξη, μετά από αυτό φαντάστηκα πώς μπορεί νά νιώθει κάποιος πού είναι αναγκασμένος νά ζεί στήν σιωπή.

Τί δέν θά ξεχάσω από τίς 6 μέρες νοσηλείας μου ??
Α α α .. πολλά είναι αυτά ,καί όμορφα καί άσχημα ,αλλά αυτό πού θά μού μείνει ήταν οί βόλτες στον διάδρομο μέ τό "τσαντάκι" μου ,(είχα ένα τσαντάκι παροχέτευσης .. χαχαχα .. έιχε καί χερουλάκι, κανονικό τσαντάκι ήταν) , καί τό οποίο τό είχα ζητήσει κατά τήν τελευταία μου αλλαγή νά μού τό δώσουν να το πάρω σάν Souvenir.. καί δέν μού τό έδωσε μιά "Ξυνή" νοσηλέυτρια.. κάι πάρα πολύ μέ νευρίασε αυτό.. (μετά μάλλον θά τήν πέρασα "γενεές 14" χαχαχαχαχά).

Βγαίνωντας από τό νοσοκομείο στό σπίτι πλέον ,μπορώ νά πώ οτι μετεγχειρητικά δέν είχα καθόλου πόνους στό μέρος πού εγχειρίστηκα, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θά συνηδητοποιούσα οτι αυτό ήταν τεχνική τού Χειρούργου.

Τό μόνο πού ένιωθα έιταν τραβήγματα στό χέρι, (αναμενόμενο αφού αφαιρέθηκαν λεμφαδένες,καί νέυρα) καί μετά από 16 μέρες έγινε η αποκοπή τών ραμμάτων.

Μετά αρχισε ο Κύκλος τών ΧημειοΘεραπειών.
(Θά γράψω στά επόμενα Κεφάλαια σχετικά) ...

Επιστροφή στην αρχική σελίδα